Tłumacze konferencyjni zwykle wykonują przekład ze swojego języka biernego (czyli obcego) na ojczysty, będący ich językiem aktywnym (czasem nazywany także językiem A).Ci tłumacze, którzy doskonale znają język obcy, w którym się specjalizują i są zdolni, by realizować tłumaczenia ustne także z języka ojczystego, posiadają dwa języki aktywne. Wykonują oni wówczas „retour”, czyli tłumaczenie z języka ojczystego na język obcy, będący drugim językiem aktywnym. Istnieje wielu tłumaczy, którzy w ten sposób tłumaczą tylko konsekutywnie.
Garstka tłumaczy wykonuje przekłady symultaniczne na wszystkie znane przez siebie języki obce.
Językami biernymi nazywamy te języki, które tłumacz jest w stanie w pełni zrozumieć, porozumiewać się w nich, ale znajomość ta nie pozwala na wykonywanie tłumaczeń w kierunku język ojczysty-> język obcy.
Międzynarodowe Stowarzyszenie Tłumaczy Konferencyjnych stworzyło definicje języków aktywnych i biernych. Języki aktywne to te, w zakresie których tłumacz jest w stanie realizować przekłady zarówno w sposób konsekutywny jak i symultaniczny. Członkowie stowarzyszenia muszą posiadać co najmniej jeden. Wyróżniamy typ A i B. Języki A to język ojczysty, lub ściśle mu odpowiadający język obcy. Grupę B stanowią języki, które tłumacz doskonale zna. Często wykonuje wyłącznie przekład konsekutywny.
Języki bierne– języki obce, z których tłumacz realizuje przekład na język A lub B.